Pielęgnacja charta perskiego i rosyjskiego.

Pielęgnacja chartów zaklasyfikowanych do sekcji I grupy X jest najbardziej skomplikowana z uwagi  na długość okrywy włosowej. Na wystawie należy zaprezentować charta w dobrej kondycji fizycznej i idealnie wypielęgnowanego, dlatego na blogu przedstawiam Wam szczegóły pielęgnacji okrywy włosowej charta afgańskiego, rosyjskiego i perskiego. 

 Wcześniej pisałam już na temat pielęgnacji charta afgańskiego. Poświęciłam temu cały post, ponieważ pielęgnacja tej rasy jest niezwykle czasochłonna i najbardziej skomplikowana.

W dzisiejszym wpisie znajdziecie wskazówki odnośnie pielęgnacji charta perskiego - saluki oraz charta rosyjskiego - borzoja.

Kilka słów wstępu...

Zabiegi pielęgnacyjne mają korzystny wpływ na cały organizm zwierzęcia, bowiem pozwalają na oczyszczenie skóry z brudu, łupieżu, pasożytów, martwych włosów, a poprzez masaż pobudzane jest krążenie krwi. 

Rys. Chart rosyjski (https://pl.pinterest.com).

Prawidłowe szczotkowanie powoduje wydzielanie naturalnych substancji natłuszczających sierść psa, przez co wygląda zdrowo i jedwabiście. Pielęgnacje każdego psa należy rozpocząć od starannego przeglądu jego pazurów, opuszek, uszu, zębów i okolicy odbytu. U dorosłego charta bardzo ważna jest kontrola uzębienia. Wraz z wiekiem może odkładać się kamień nazębny, który powoduje zapalenie dziąseł i psucie się zębów. Szczególną uwagę należy zwrócić na higienę uszu, ponieważ zwisające i porośnięte długim włosem uszy są szczególnie podatne na stany zapalne. Średnio co 5 tygodni należy kontrolować pazury, zwłaszcza u psów, które są utrzymywane na miękkim podłożu. Odpowiednia długość pazurów ma wpływ na prawidłową postawę psa i jego ruchy.

Pielęgnacja charta rosyjskiego (Borzoj).

Rys. Chart rosyjski - borzoj (https://pl.pinterest.com).

 
Najmniej kłopotu sprawiają w pielęgnacji chart rosyjski i perski. Wynika to z faktu, że niewiele można u nich zmienić, nawet najbardziej pracochłonnymi zabiegami. Ze względu na długość okrywy włosowej charty rosyjskie wymagają systematycznego czesania i szczotkowania. Chart rosyjski nie wymaga tak częstych kąpieli, jak w przypadków charta afgańskiego. Aby zachować w dobrym stanie okrywę włosową, trzeba regularnie szczotkować psa. Należy szczególną uwagę zwrócić na włos tworzący frędzle, portki i pióro na ogonie. Borzoje dwa razy do roku gubią intensywnie podszerstek.

Pielęgnacja charta perskiego (Saluki).

Rys. Chart perski - Saluki (https://pl.pinterest.com).

Chart perski jest to pełen wdzięku pies o typowej dla chartów budowie. Posiada gładki, miękki i jedwabisty włos. Jest to rasa, która nie wymaga czasochłonnej pielęgnacji. Całość zabiegów pielęgnacyjnych sprowadza się do rozczesywania dłuższych włosów tworzących frędzle na ogonie, uszach i łapach. Należy uważać, ponieważ saluki ma bardzo wrażliwą skórę. Bardzo przydatna jest gumowa szczotka zakładana na rękę, przeznaczona dla psów o krótkim włosie. Psa nie należy kąpać zbyt często. Dobrą alternatywą jest użycie wilgotnej szmatki. Szczególną uwagę należy zwrócić na uszy saluki, bowiem psy tej rasy mają często stany zapalne.

PS: Powyższy opis pielęgnacji charta perskiego i rosyjskiego zostanie w najbliższym czasie uzupełniony bardziej szczegółowymi informacjami :)

Anna Malwina Stojak

Zootechnik, Groomer

Fanpage Bloga

"Charty to psy głupie i nieposłuszne" Prawda czy fausz?

Kochani, w dzisiejszym poście postanowiłam obalić kolejny "RASOWY MIT", który powiem szczerze - bardzo mnie drażni. Pewnie nie jedna osoba spotkała się z poglądem, że "Charty są głupie i nieposłuszne". Jak myślicie: prawda czy fałsz? 

Oczywiście, że...

FAŁSZ. 

 

 Powszechnie istnieje pogląd, że charty są głupie i nieposłuszne. Nie jest to jednak prawda. Trudno wymagać od pekińczyka, aby był świetnym psem stróżującym, a od wyżła umiejętności zaganiania owiec. Tak, więc należy zwrócić uwagę na przeznaczenie danej rasy i jej predyspozycje, które w umiejętny sposób można wykorzystać. 
 

Charty to psy które głównie kierują się wzrokiem. Dawniej od chartów nie wymagano bezgranicznego posłuszeństwa. Przyzwyczajone były do samodzielnej pracy na pustyni, gdzie sobie świetnie dawały rade. Stąd ich niezależność, powściągliwość i nieufność w stosunku do obcych. 

Tomasz Kuszyk, hodowca chartów rosyjskich, w wywiadzie przeprowadzonym przez Anne Redlicką w 2006 roku twierdzi, że: „Borzoj to indywidualista, z którym trzeba pracować cierpliwie, konsekwentnie i łagodnie. Krzyki i wywieranie presji sprawią, że za żadne skarby świata nie wykona polecenia. Ale nie można mówić, że to są bezmyślne psy. Szczenię z mojej hodowli uczęszczało na kurs obedience i radziło tam sobie doskonale. Borzoje biegają w agility. Była też słynna trupa cyrkowa złożona z chartów rosyjskich. Czy mało inteligentne psy byłyby w stanie opanować trudne sztuczki?”  

W Polsce charty stanowią stosunkowo rzadką grupę psów. Wynika to zapewne z faktu, że charty nie są łatwe w utrzymaniu, ani w szkoleniu, jednak nie oznacza to, że psy należące do grupy X (według klasyfikacji FCI) są głupie i nieposłuszne. Charty to psy bardzo wymagające i nie dla każdego. Żeby zrozumieć ich wymagania i charakter należy zwrócić uwagę na ich pierwotne przeznaczenie. Brak znajomości ras, krzywdzące opinie oraz obowiązujące przepisy administracyjne mają ogromny wpływ na liczebność psów tej rasy zarówno w Polsce jak i za granicą.

   


Myślę, że kolejny "MIT RASOWY" mamy obalony. Kto ma jakiekolwiek wątpliwości, zapraszam na bloga - już wkrótce pojawią się kolejne wpisy dotyczące chartów. 

                              




                                                                          

Anna Malwina Stojak

                                                                                       Zootechnik, Groomer

Fanpage Bloga

Prawne ograniczenia posiadania charta.

Kochani, w dzisiejszym poście trochę o chartach - przyznajcie, że nie da się  przejść obok tej grupy psów obojętnie. Poniżej możecie przeczytać o prawnych ograniczeniach posiadania charta, prawie łowieckim oraz zezwoleniu na utrzymywanie chartów.  

Rys. Charty (https://www.dogcollars.net).

Dawniej charty długowłose były typowymi psami myśliwskimi. Przez wieki selekcjonowane były pod kątem szybkości i wytrzymałości. Obecnie charty stosowane są do polowania niezwykle rzadko. Jest to spowodowane tym, że w wielu krajach, przepisy administracyjne zabraniają polowania z chartami. Używano ich do polowań w Afryce, Azji i na obrzeżach Europy. Później znalazły swoje zastosowanie również w USA i Kanadzie. Zakaz stosowania chartów, jako psów myśliwskich, zaczęto wprowadzać stopniowo w wielu krajach Europy już na początku XIX wieku. We Francji zakaz ten obowiązuje od 1848 roku. Z upływem czasu, charty zaczęły tracić na znaczeniu jako psy myśliwskie. Obecnie tylko w nielicznych rejonach Europy wolno z nimi polować. Dopuszczalne jest w takich krajach jak: Hiszpania, Wielka Brytania i Rosja. Na tych terenach organizowane są liczne imprezy związane z ich udziałem, a samo polowanie z chartami stanowi pewnego rodzaju tradycję narodową. W Polsce zakaz polowania z chartami został wprowadzony po II Wojnie Światowej. W 1946 roku wprowadzono Ustawę „Prawo łowieckie”, według której polowanie z chartami i ich mieszańcami jest zabronione, a na posiadanie i utrzymywanie psa tego typu trzeba mieć specjale pozwolenie.

Prawo łowieckie.

Charty należą do najszybszej grupy psów. Na otwartej przestrzeni dzika zwierzyna, stanowiąca własność Skarbu Państwa, w kontakcie z chartami nie ma praktycznie żadnych szans ucieczki, a jej szanse na przeżycie są bardzo małe. Z tego powodu jako pies myśliwski nie może polować. Prawo dotyczące chartów zawarte jest w ustawie z dnia 13 października 1995 roku. Zgodnie z prawem charty są rejestrowane i znajdują się pod ścisłym nadzorem państwowym. Nie chodzi tu o dyskryminowanie tej grupy psów. W ten sposób Państwo ma pełen nadzór nad hodowlą i populacją chartów w całym kraju. Daje to też możliwość kontroli warunków w jakich jest utrzymywany. Prawo Łowieckie stwierdza: „Kto hoduje bądź utrzymuje charty bez prawem przewidzianego zezwolenia podlega karze grzywny, ograniczeniu wolności, bądź pozbawieniu wolności do roku. (…) Osoby polujące z chartami lub ich mieszańcami podlegają karze pozbawienia wolności do lat 5.” Zgodnie z Ustawą „kłusownictwo oznacza działanie zmierzające do wejścia w posiadanie zwierzyny w sposób niebędący polowaniem albo z naruszeniem warunków dopuszczalności polowania”. Należy o tym pamiętać, ponieważ według prawa każda forma polowania z chartem jest traktowana jako kłusownictwo (Dz. U. z 2005 r. Nr 127, poz. 1066 z późn. zm.).

Zezwolenie na hodowanie i utrzymywanie chartów.

W Polsce „Prawo łowieckie” nakłada obowiązek uzyskania zezwolenia starosty na utrzymywanie i hodowanie chartów wszystkich ras, a także ich mieszańców na podstawie art. 10 ustawy z dnia 13 października 1995 r. Prawo łowieckie (Dz. U. Nr 127, poz. 1066, z późn. zm.) oraz rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 5 lipca 2010 r. w sprawie warunków i sposobu hodowania i utrzymywania chartów rasowych oraz ich mieszańców (Dz. U. Nr 135, poz. 909). Zezwolenie wydawane jest na wniosek osoby, która chce prowadzić hodowlę lub tylko utrzymywać charta. Wniosek o jego wydanie składa się w urzędzie miejskim w wydziale rolnictwa. W wypadku psów rasowych najczęściej wymagane dokumenty to rodowód. Jeśli pies nie jest zarejestrowany w Związku Kynologicznym wystarczy metryka. Potrzebne będą dane dotyczące wieku, płci, rasy, umaszczenia, jak również numeru tatuażu i adres przebywania psa. Do wniosku należy dołączyć podanie z prośbą o wydanie zezwolenia oraz świadectwo weterynaryjne o stanie zdrowia psa i dowód zapłaty należnej opłaty skarbowej. Na decyzję czeka się jeden miesiąc. W przypadku spraw szczególnie skomplikowanych, czas oczekiwania na odpowiedź może się wydłużyć do dwóch miesięcy. W przypadku zmiany miejsca prowadzenia hodowli lub zmiany miejsca utrzymywania psa następuje wygaśnięcie zezwolenia. O nowe zezwolenie należy wystąpić w nowym miejscu prowadzenia hodowli lub utrzymywania psa (Dz. U. z 2005 r. Nr 127, poz. 1066 z późn. zm.; Dz. U. z 2010 r. Nr 135, poz.909).

Anna Malwina Stojak

Zootechnik, Groomer

Fanpage Bloga 

Nasza pierwsza kąpiel. Jak do niej odpowiednio podejść?

Witajcie!  Pielęgnacja psa jest niezmiernie ważna nie tylko ze względów estetycznych, ale przede wszystkim ma ogromny wpływ na jego zdrowie. Oprócz tego, że podczas pielęgnacji skóra oczyszczana jest z kurzu, brudu, łupieżu, jak również z martwych włosów i pasożytów, zabiegi te mają bardzo korzystny wpływ na cały organizm. Jednym z bardzo ważnych zabiegów pielęgnacyjnych jest kąpiel. 

Dzisiejszy post postanowiłam poświęcić właśnie tej czynności. Dlaczego? Otóż, kąpiel psa w warunkach domowych często sprawia bardzo wiele problemów i trudności właścicielom, a dla psa bywa bardzo stresująca. W dzisiejszym poście przekaże Wam kilka wskazówek, w jaki sposób kąpać psa w warunkach domowych. 

Mam nadzieje, że to co przeczytacie ułatwi Wam współprace z Waszymi pupilami ;) 

 Okrywa włosowa psa niezależnie od długości wymaga regularnej pielęgnacji. Czas i częstotliwość tych zabiegów zależy m.in. od rasy psa i rodzaju szaty. Otóż, długiemu włosowi trzeba poświęcić znacznie więcej czasu, aby nadać mu odpowiedni wygląd. 

Rys. Kąpiel (http://www.pinterest.com).

Do zabiegów pielęgnacyjnych psa należy przyzwyczajać od wczesnego szczenięctwa, aby zabiegi te nie sprawiały większego problemu.

Pierwsza kąpiel może być bardzo stresująca dla młodego psa. Poniżej znajdziesz kilka wskazówek w jaki sposób przyzwyczaić psa do kąpieli. Warto wiedzieć, że pies który poznał kąpiele już jako małe szczenię, zwykle bardzo lubi się kapać. 

Zrób wszystko, aby ten zabieg kojarzył się psu pozytywnie. Przygotowania do kąpieli najlepiej rozpocząć od wyprowadzenia psa, bowiem po kąpieli pies przez kilka godzin nie powinien wychodzić na dwór. Ponadto wybiegany pies będzie o wiele bardziej spokojniejszy. Przed przystąpieniem do kąpieli  - przygotuj sobie wszystkie potrzebne akcesoria, tj.: szampon, odżywka, waciki, ręcznik, szczotka, grzebień, suszarka, mata antypoślizgowa. Ułatwi to prace i nie będziesz przerywać kąpieli w trakcie jej trwania – zminimalizuje to stres twojego pupila.

Poniżej znajdziecie 6 etapów przyzwyczajania szczeniaka do kąpieli:

1.      Przyzwyczajanie do przebywania w pustej wannie.

Na początku zapoznaj psa z wanną, brodzikiem lub innym miejscem w którym będzie kąpany. Jeśli jest zainteresowany, umieść szczenię w pustej wannie. Najlepiej wannę lub brodzik wyłożyć antypoślizgowa matą, aby pies czuł się pewnie i stabilnie. Nie puszczaj jeszcze wody na tym etapie. Celem tego ćwiczenia jest, aby pies przyzwyczaił się do przebywania w pustej wannie. Należy to robić w formie zabawy. Jeśli szczeniak jest spokojny - pochwal go i daj mu smakołyk – aby kojarzyło mu się to z czymś przyjemnym. Możesz również postukać po dnie wanny palcami wzbudzając zainteresowanie pupila, bądź dać mu jego ulubioną zabawkę. Jeśli szczeniak próbuje wydostać się z wanny spróbuj zainteresować go smakołykami, bądź zabawką i nadal go chwal. Czynność tą powtarzaj przez kilka dni – stopniowo wydłużając czas, aż szczeniak przyzwyczai się do bycia w wannie.

2.      Przyzwyczajenie do szumu wody.

Kolejnym etapem jest przyzwyczajenie szczeniaka do szumu wody. Nie polecam tego robić w momencie kiedy pies przebywa w łazience – piesek może się przestraszyć. Najlepiej trzymać pieska na rękach i stanąć za drzwiami łazienki. Jeśli piesek jest spokojny i nie widać po nim stresu – zabierz go do łazienki. Pokaż mu ze spokojem strumień wody. Jeśli się ze steruje opuść łazienkę, ale nie uspokajaj go – w ten sposób pomyśli, że miał czym się martwić. 

3.      Wsadzamy szczeniaka do wanny z wodą.

Wlej do wanny na dnie troszkę ciepłej wody do kąpieli, a następnie wyłącz kran. Woda nie powinna być ani zbyt zimna, ani gorącą. Jeśli szczeniak jest spokojny umieść go w wodzie i chwal go. Pozwól mu się pobawić, nagradzaj go. Jeśli nadal jest spokojny, podnieś pieska i nalej trochę więcej wody. Dopiero jak zakręcisz wódę wsadź go znowu do wanny.

Rys. Kąpiel (http://www.pinterest.com).

4.      Przyzwyczajamy do szumu wody.

Tak jak wcześniej pisałam - na wszystko przyjdzie pora. Na tym etapie przyzwyczajamy szczeniaka do szumu wody podczas, gdy ten stoi w wannie. Oczywiście delikatnie odkręcamy wode, jeśli się przestraszy zmniejszamy strumień wody. Upewniaj się, czy woda nie jest zbyt gorąca, aby nie poparzyć pieska.

Twoim ogólnym celem na tym etapie jest przyzwyczajenie psa do wanny, szumu i dotyku wody. Jeśli pies czuje się nieswojo na każdym etapie – przerwij i spróbuj następnego dnia – ważne jest to aby zachować spokój i się nie denerwować. Po kilku próbach szczeniak przyzwyczai się, a protesty ustaną.

    5.      kąpiel.

Jeśli mamy za sobą etap 4 – musimy szczeniaka przyzwyczaić do kąpieli. Na początku delikatnie polewamy łapki. Delikatnie zacznij polewać coraz wyżej, sprawdzając dłonią czy woda ma odpowiednią temperaturę. Wszystko robimy bardzo powoli i delikatnie. Nie robimy nic na siłę, nie krzyczymy i nie karcimy psa. To ma być pozytywne doświadczenie.  

Jeśli kąpiesz psa w warunkach domowych i masz wystarczająco duży brodzik lub wannę - możesz wejść razem z psem. W ten sposób pupil nabierze większego zaufania. 

Jeśli piesek wszystkie powyższe czynności dzielnie znosi – przystępujemy do kąpieli. Zarówno szampon, jak i odzywka powinny być odpowiednio dobrane do typu okrywy włosowej. Po namydleniu, szampon należy dobrze spłukać, po czym nałożyć odżywkę. Po dokładnym spłukaniu odzywki, wyciskamy wodę z sierści rękami. Jeżeli usunęliśmy nadmiar wody, przystępujemy do wycierania ręcznikiem. Psa należy wycierać ręcznikiem długimi pociągnięciami. Błędem jest wycieranie psa okrągłymi ruchami, ponieważ w ten sposób włos plącze się i powstają trudne do usunięcia kołtuny. 

Rys. Mops (http://www.pinterest.com)

 

    6.      Suszenie.

Bardzo ważne jest aby dobrze wysuszyć psa po kąpieli. Suszenie zaczynamy od końca łap i przesuwamy się do góry, do środka grzbietu . Suszymy zawsze z dołu do góry. Psy długowłose podczas suszenia starannie rozczesujemy. Ważne jest również aby strumień powietrza kierować z góry na dół. Po czym dobrze go rozczesać.

Suszenie może być bardzo kłopotliwe, dlatego ważne jest aby dobrze do tej czynności podejść. Tak jak do kąpieli stopniowo musimy przyzwyczajać psa do samego urządzenia, a później do dźwięku. Przez kilka dnie warto aby pies przyzwyczaił się do widoku suszarki. Póżniej uruchamiamy ją na wolnych obrotach w pewnej odległości od psa. Stopniowo odległość zmniejszamy – jeśli zaczyna się niepokoić, przerywamy ćwiczenie i powtarzamy następnego dnia.

Dorosłe psy, które nie były nigdy kąpane, przyzwyczajamy do kąpieli i suszenia w podobny sposób z tym, że trwa u nich to o wiele dłużej. Warto jednak się nie poddawać i ćwiczyć ze swoimi psami! 

Anna Malwina Stojak

Zootechnik, Groomer

PS: Powyższe wskazówki są bardzo ogólnikowe, bowiem do każdego psa należy podejść w indywidualny sposób! Tak, więc należy je traktowac z małym przymrużeniem oka ;)
 

   Fanpage Bloga

Pochodzenie i udomowienie psa - cz. 2

Na przestrzeni wielu lat prowadzono liczne badania archeologiczne w celu wyjaśnienia pochodzenia psa. Badania archeologiczne prowadzono na obszarach Europy, Afryki, Ameryki Południowej i Azji. Na podstawie tych badań naukowcy uznali, że najbardziej prawdopodobne jest, że pies domowy pochodzi od wilka. Świadczy o tym, m.in.: budowa czaszki, uzębienie, kształt źrenic, instynkt społeczny, a także sposób życia. Dodatkowo potwierdziły to badania DNA. Obydwa gatunki mają taką samą liczbę chromosomów — 78.

Rys. Canis lupus (http://www.google.com).

„W procesie ewolucji wilk osiągnął formę morfologiczną zbliżoną do współczesnej już ponad milion lat temu. Ma wiele cech wspólnych z psem domowym, ale też takich, które różnią te gatunki” (Bereszyński 2003).

Istnieją również teorie, że przodkiem psa domowego mógł być szakal i lis. Jednak między psem domowym a lisem występują bardzo duże różnice nie tylko w budowie anatomicznej, ale przede wszystkim w liczbie chromosomów, która w przypadku psa jest większa. Ponadto lisy nie żyją w grupach i stadach, tak jak czynią to psy i wilki. Na brak pokrewieństwa pomiędzy szakalem a psem wskazuje fakt, że szakale nie lubią przebywać w pobliżu psów. John Fisher pisze, że: „wzór zębowy psa i wilka jest zbliżony, podczas gdy u szakala jest on różny od obydwu. Znamienne, że kiedy w roku 1965 Fuller i Scott ustalili dziewięćdziesiąt wzorów zachowań psów, aż osiemdziesiąt jeden było charakterystycznych też dla wilków. Dźwięki wydawane przez psy i wilki są podobne, a wydawane przez szakale — różne od obydwu. Podobnie ma się rzecz z zachowaniami stadnymi”.

Badania paleontologiczne wykazały różnice między rozmieszczeniem wilków i szakali. Wilki występowały głównie w północnych obszarach Europy, natomiast terytorium występowania szakali obejmowało kraje południowe. Jak pisze Kazimierz Ściesiński: „Szlaki wędrówek wilków wiodły od Irlandii i Hiszpanii przez Europę Środkową i Syberię do Japonii; na południu tereny ich bytowania sięgały do Półwyspu Indyjskiego. Obecnie wilki zostały wyparte z terenów południowej i środkowej Europy. Rozmieszczenie szakali wygląda nieco inaczej: szakal złocisty występuje od Sumatry do Kaukazu, a w Azji Mniejszej, Syrii, na Węgrzech; szakal wilczy występuje w Egipcie”.

Z biegiem czasu wyodrębniły się trzy główne typy psów, które różniły się wielkością i miejscem bytowania. Były to psy: górskie, stepowe i leśne. W wyniku prowadzonej selekcji powyższe typy ulegały kolejnym podziałom. W końcu uzyskano psy różniące się wyraźnie pod względem eksterieru. W starożytności na obszarach Egiptu, Chin i Dalekiego Wschodu ludzie hodowali psy dla swoich celów. Występowały wtedy 4 główne typy psów: pasterskie, łowcze, stróżujące i domowe.



Rys. Canis lupus familiaris (http://www.zastavki.com).

Jeśli chodzi o proces udomowienia psa, istnieje wiele pytań na które nie udało się znaleźć jednoznacznej odpowiedzi. Nadal nie udało się wyjaśnić dokładnie gdzie i kiedy miało miejsce udomowienie psa oraz w jaki sposób zachodził ten proces. Jak piszą Monkiewicz i Wajdzik: „Peter Savolainen wraz z zespołem zajął się ustaleniem miejsca, w którym narodziły się współczesne psy. Analiza mitochondrialnego kwasu deoksyrybonukleinowego (mtDNA) różnych współczesnych psów z Azji, Europy, Afryki i Ameryki wskazuje, na podstawie zegara molekularnego, że wyodrębnienie psa z wilka nastąpiło około 15 tysięcy lat temu.” Najprawdopodobniej młode wilki zostały wyniesione z gniazda i przygarnięte przez człowieka. Przyczyniło się to do wyodrębnienia odrębnego gatunku – psa domowego. Z czasem wilki zaczęły stopniowo tracić swoje wilcze cechy. W wyniku udomowienia zmianie uległ kształt czaszki i zmniejszyła się masa mózgu. Naukowcy, którzy prowadzili badania psychologiczne stwierdzili, że prawdopodobnie za sprawą udomowienia psa pojawiła się również inteligencja. W wyniku udomowienia wilka powstało 5 grup psów: myśliwskie (Canis familiaris intermedium), pasterskie (Canis familiaris optimae), szpicowate (Canis familiaris palustris), chartowate (Canis familiaris leineri), dogowate (Canis familiaris inostranzewi).

Z czasem poprzez udomowienie człowiek nauczył się wykorzystywać zwierzęta dla swoich celów. Pies towarzyszył człowiekowi i pracował dla niego, w zamian dostawał opiekę oraz wyżywienie. Konkretne rasy i odmiany powstały w wyniku stosowanej przez człowieka selekcji hodowlanej. Odmienne warunki klimatyczne oraz sposób życia ludzi miały bardzo duży wpływ na uformowanie się nowych ras i odmian. Pierwsze rasy zaczęły się kształtować w XVIII wieku, jednak do największego zróżnicowania psich ras doszło dopiero w następnym wieku. Na przełomie XIX i XX wieku powstało dużo ras, które w późniejszym czasie, w zależności od predyspozycji, zostały wykorzystane do wielu prac.

Rys. Pies (http://www.sheknows.com).

 

„Pies towarzyszył człowiekowi od zarania jego dziejów. Od samego początku był jego obrońcą, stróżem i pomocnikiem w zdobywaniu pożywienia. Ludzie polowali na różne zwierzęta i w różny sposób pomagały im w tym psy. Charty są jednymi z najstarszych, a niektórzy nawet twierdzą, że najstarszymi psami wykorzystywanymi w łowiectwie. Wizerunki psów w tym typie pojawiają się już w 9. Tysiącleciu p.n.e.” (Monkiewicz, Wajdzik 2008).

 

Anna Malwina Stojak

Zootechnik, Groomer

 

Fanpage bloga

Pochodzenie i udomowienie psa - cz. 1

Pies domowy (Canis lupus familiaris) jest najstarszym zwierzęciem domowym. Zaliczany jest do rzędu ssaków drapieżnych (Carnivora) i rodziny psowatych (Canidae). Rodzina psowatych zawiera 15 rodzajów, a wśród nich rodzaj pies (Canis), do którego należą: wilki, szakale, kojoty, dzikie psy, dingo i psy domowe.

Rys. Dingo (http://www.news.com.au).

 

Za przodków ssaków drapieżnych uważa się kreodonty (Creodonta), zwierzęta żyjące w paleogenie. Kreodonty, które były ssakami pramięsożernymi, swoim wyglądem bardziej przypominały ssaki owadożerne. Stopniowo zaczęły wymierać w oligocenie i tylko nieliczne osobniki kreodontów przetrwały do miocenu. Kreodonty dały początek właściwym ssakom drapieżnym. W epoce oligocenu wymarły zwierzęta żyjące na obszarach Europy. Z tego powodu uważa się, że przodkowie psa pochodzą z obszarów Ameryki Północnej. Według danych paleontologicznych przodkowie psa wywodzą się z rodziny Miacidae. Miacis, które są bazalnym przedstawicielem Miacidae, żyły w epoce eocenu i zamieszkiwały ówczesną Amerykę Północną. Od Miacis wywodzą się wszystkie psowate i kotowate. Blisko 12 milionów lat temu, w epoce miocenu, żył ssak Tomarctus, którego budowa kończyn przypominała budowę kończyn współczesnych wilków, psów oraz lisów. Budowa uzębienia tego ssaka przypominała uzębienie psa. Blisko 3 – 4 miliony lat temu, na obszarach Europy Zachodniej, pojawiły się pierwsze prapsy, natomiast pierwszy Canis lupus wykształcił się około 2 miliony lat temu. W wyniku zmian klimatycznych zwierzęta roślinożerne przemieszczały się w poszukiwaniu pożywienia. Zwierzęta mięsożerne podążając za zwierzętami roślinożernymi rozprzestrzeniły się na terenie całej Eurazji.

 



Rys. Wilk (Canis lupus) (http://commons.wikimedia.org).

Pierwsze szczątki psów odkryto podczas wykopalisk prowadzonych od Północnej Europy po Palestynę. Pochodzą one z okresu mezolitu czyli sprzed 10000 - 4000 lat p.n.e. Uważa się, że najstarszy szkielet psa, z obszarów Europy, pochodzi z Senckenbergu. Przypuszcza się, że pochodzi on z okresu 9000 - 7500 lat p.n.e. Podczas późniejszych wykopalisk, prowadzonych na terenie Europy, znaleziono szkielety dużych psów domowych (Canis familiaris inostrauzevi) sprzed 8000 - 6500 lat p.n.e., u których zauważono wiele cech dingo i wilka. Na podstawie tych informacji stwierdzono, że udomowienie psa nastąpiło w starszej epoce kamienia (paleolicie). W młodszej epoce kamienia (neolicie) powszechne były małe rasy. Dopiero w epoce brązu 4 pojawiły się duże odmiany. W tym czasie powszechnie występował Canis familiaris martis optimae (przodek psów pasterskich) oraz Canis familiaris intermedius (przodek wyżłów i pointerów).

Najprawdopodobniej proces udomowienia przebiegał w różnych, niezależnych miejscach na świecie i w różnych okresach czasu. Uważa się, że pies jest najwcześniej udomowionym zwierzęciem. Ludzie przez wieki wykorzystywali umiejętności psów dla swoich celów i potrzeb. O wczesnym udomowieniu psa na obszarach Egiptu, Indii i Persji świadczą liczne wykopaliska oraz mumie psów. W starożytnym Egipcie na malowidłach i rzeźbach przedstawiane były charty, których praprzodkiem był Canis familiaris leineri.

 

Anna Malwina Stojak

Zootechnik, Groomer

 

 

Fanpage Bloga

Klasyfikacja chartów według FCI

Poprzedni mój wpis dotyczył pielęgnacji charta afgańskiego. Jest to piękna rasa, która urzekła mnie nie tylko swoim wyglądem, ale przede wszystkim charakterem i temperamentem oraz historią pochodzenia. Z uwagi na moją fascynacje i zamiłowanie do tej grupy psów chciałabym Wam troszkę przybliżyć tę i pozostałe rasy chartów. Otóż, chartami pasjonuje sie już od wielu lat. Pierwszy raz urzekła mnie rasa charta afgańskiego, kiedy miałam zaledwie 5 lat. Większość wpisów będzie dotyczyć chartów długowłosych z uwagi na to, że jest to blog poświęcony pielęgnacji. Na poczatek przedstawie Wam klasyfikacje chartów według Międzynarodowej Federacji Kynologicznej.

 

Rys. Chart rosyjski - Bozroj (www.zastavki.com).

 

 

Charty należą do grupy X według klasyfikacji Międzynarodowej Federacji Kynologicznej (FCI). W jej skład wchodzą psy wywodzące się z obszarów: Afryki Północnej, Afganistanu, Bliskiego Wschodu, Hiszpanii, Rosji, Irlandii, Wielkiej Brytanii, Polski i Węgier. Grupa X podzielona została na trzy sekcje:

 

Sekcja 1 – Charty długowłose lub z piórem (półdługowłose):
 

 Chart afgańki

 Chart perski (Saluki)

 Chart rosyjski (Borzoj)
 

Sekcja 2 – Charty szorstkowłse:
 

 Wilczarz irlandzki

 Chart szkocki (Deerhound)
 

Sekcja 3 – Charty krókowłse:
 

 Chart hiszpańki (Galgo)

 Chart afrykańki (Sloughi)

 Chart azjatycki (Saluki)

 Chart polski

 Chart węierski

 Chart angielski (Greyhound)

 Chart angielski (Whippet)

 

 Charcik włski

 

 

Anna Malwina Stojak

Zootechnik, Groomer

Pielęgnacja charta afgańskiego

Spośród chartów należących do sekcji I największy problem sprawia pielęgnacja charta afgańskiego. 

Psy tej rasy posiadają długą, jedwabistą i delikatną szatę, która wymaga szczególnej pielęgnacji: szczotkowania, strzyżenia, trymowania oraz kąpieli. Wszystkie te zabiegi należy wykonywać niezwykle precyzyjnie, tak aby pies wyglądał jak najbardziej naturalnie. Szata psów tej rasy bardzo długo się kształtuje. Włosy odrastają stosunkowo wolno, a okrywa włosowa dojrzałość osiąga w wieku ok. 6 lat. Jedwabisty kosmyk na czubku głowy, krótko owłosione siodło i nisko osadzony ogon, tworzący pierścień na końcu są cechami charakterystycznymi dla charta afgańskiego. Szczeniak nie posiada jeszcze zbyt długiej i obfitej szaty, więc nie wymaga ona szczególnych zabiegów. Wymaga tego jego charakter. Od wczesnego szczenięctwa musi być przyzwyczajony do szczotki i grzebienia. Nie trzeba poświęcać na to dużo czasu – kilka minut dziennie wystarczy. Już od 3 miesiąca przyzwyczajamy afgana do codziennego szczotkowania. Tym bardziej, że jest to pies stosunkowo duży i silny. 

Konieczne jest regularne czesanie i szczotkowanie całej okrywy włosowej, ponieważ w przeciwnym razie włosy splączą się i połamią. Zabieg ten powinien być wykonywany przynajmniej raz w tygodniu, aby zapobiec tworzeniu się kołtunów. Ważne jest, aby unikać czesania psa na sucho. Suchy włos bardzo szybko się niszczy, a szata ulega uszkodzeniu. Szczególną uwagę należy zwrócić na partie włosów porastające okolice uszu, szyi, wewnętrzne strony ud oraz słabiznę. Są to miejsca w których kołtuny tworzą się bardzo często. Długie włosy porastające czubek głowy i uszy są bardzo trudne w utrzymaniu, dlatego warto dbać o nie w szczególny sposób. 

Psy wystawowe powinny jeść każdy posiłek, będąc ubrane w szeroką opaskę na uszy. Charta afgańskiego należy myć tak często, jak jest to potrzebne. Podczas kąpieli trzeba uważać, aby woda nie dostała się do uszu, a szampon do oczu. Aby nadać psu charakterystyczny wyraz należy podstrzyc włos na pysku i lekko na szyi. Jak napisano we wzorcu charta afgańskiego: „U dorosłych psów, począwszy od łopatek ku tyłowi poprzez grzbiet i lędźwie tworzy się siodło, gdzie włos jest krótki i przylegający.” Naturalne siodło często porasta miękki, kędzierzawy i puszysty podszerstek, dlatego aby nadać psu lżejszy wygląd należy usunąć zbędny włos poprzez ręczne trymowanie. Nie należy psa strzyc maszynką, ponieważ to sprawia, że odrastający włos zmienia swoją strukturę. Delikatnej korekty może wymagać włos na ogonie i łapach, który należy przystrzyc, bądź delikatnie przerzedzić degażówkami. Wszelkie zabiegi należy wykonywać tak, aby pies wyglądał jak najbardziej naturalnie.
Głównym celem wszystkich zabiegów pielęgnacyjnych jest podkreślenie prawidłowej budowy anatomicznej psa.

Anna Malwina Stojak
Zootechnik, Groomer

Fanpage Bloga